Dziecko z zespołem Aspergera zobowiązuje rodzinę do pełnej mobilizacji. Dobrze prowadzona terapia wymaga od rodziców systematyczności, cierpliwości i czasu poświęconego tylko jemu. Warto zastanowić się, co przeżywa jego rodzeństwo. Mimo ciągłych starań rodziców, dzieci te w samotności muszą borykać się z tysiącem mniejszych lub większych problemów wynikających z inności brata lub siostry.

Jak przekonać trzyletnią dziewczynkę, że brat nie chce nikomu zrobić krzywdy, mimo że rzuca różnymi przedmiotami i krzyczy. Nie zrozumie przecież, że akurat spadł mu klocek na podłogę i nie może go znaleźć. Jak jej wytłumaczyć sytuacje, kiedy jej starszy brat uderza głową w ścianę lub gryzie swoje ręce? Jeżeli jest dwoje rodziców, to starają się podzielić rolami. Jedno zostaje przy synu, drugie zagaduje córeczkę. Młodsze rodzeństwo wyczuwa jednak doskonale napięcie wśród najbliższych. Przejmuje rolę pocieszycielki. Potrafi podejść do zapłakanego brata, pogłaskać go po głowie, pocałować, mimo że siostra była świadkiem jego wcześniejszego zachowania.  Przytula rodziców, wygłupia się. Nikt jednak nie wie, jak bardzo kształtuje ją samą każda taka sytuacja.

Trudno przekonać nastolatka o swojej miłości, kiedy na świecie pojawia się jego brat z zespołem Aspergera. Pojawia się zazdrość o każą chwilę spędzaną z rodzicami. Mimo uczucia do rodzeństwa wstydzi się, kiedy w tłumie ludzi na plaży wpada w szał z powodu mokrego piasku. Nie wie, jak się zachować, gdy mama stosując holding wzbudza ogóle zainteresowanie. Chce uciec, pragnie normalności. Niestety każdy dzień przynosi nowe wyzwania. Przeraża go wizyta w sklepie, bo kolejny raz będzie tłumaczył się za brata, gdy on przestawi produkty na półkach. Buntuje się, ponieważ każdy wyjazd na wycieczkę, czy wakacje uzależniony jest od samopoczucia jego rodzeństwa. Wyjazd nad jezioro nie dochodzi do skutku, ponieważ u młodszego pojawił się lęk przed owadami siadającymi na ciele. Rodzinne wyjście na pizzę nie jest możliwe, ze względu na nadwrażliwość węchową brata.

Wszyscy wiemy o utrudnionych relacjach społecznych osób z zespołem Aspergera. Kto zastanawiał się nad relacjami ich rodzeństwa z rówieśnikami?  Dziesięcioletnią dziewczynkę mają odwiedzić dwie koleżanki. Nie martwi się ona organizacją zabaw w celu urozmaicenia pobytu przyjaciółek. Boi się, czy brat nie będzie im przeszkadzał dziwnymi opowieściami lub nie zapanuje nad własnymi emocjami. Różnie bywało podczas jej spotkań z rówieśnikami. Niektórzy zerwali z nią kontakt. Inni rodzice nie pozwalają zapraszać jej do domu, ponieważ widzieli agresywne zachowanie jej rodzeństwa.

Do siedemnastolatka nie chcą przychodzić rówieśnicy, ponieważ u niego w domu nie można się pośmiać i trudno posłuchać głośniej muzyki ze względu na nadwrażliwość brata. Chłopakowi trudno każdemu tłumaczyć, dlaczego „młody” ustawia ich plecaki w sposób zrozumiały tylko dla niego, wychodząc z pomieszczenia trzy razy gasi światło, macha rękami jakby odganiał muchy. Nie chce przyprowadzić dziewczyny, ponieważ przeraża go to, czy będzie potrafiła zaakceptować nietypowe zachowania brata.

Relacje między rodzeństwem nigdy nie są łatwe, trudniejsze stają się, gdy jedno z nich wymaga większego zainteresowania rodziców ze względu na stan zdrowia. Warto skupić się na problemach, jakie nosi w sobie rodzeństwo dzieci z zespołem Aspergera. Objąć ich opieką terapeutyczną, również w szkołach. Potrzebują zainteresowania i opieki na różnych płaszczyznach. Od najmłodszych lat warto wskazywać im drogę, na której odnajdą swoją indywidualną przestrzeń.

Autor: Katarzyna Krzemińska