1. Diagnoza.

Dyzartria nabyta, ataktyczna (móżdżkowa).

1.1. Dane ogólne.

Niniejsza praca zawiera opis studium przypadku dziewczynki z dyzartrią nabytą, ataktyczną (móżdżkową). Uważam, że opisany przeze mnie przypadek jest godny uwagi i dowodzi, jak w wyniku wieloletniej rehabilitacji, rewalidacji oraz motywacji samego dziecka udało się osiągnąć pozytywne rezultaty, które zasadniczo wpływają na dalsze losy i funkcjonowanie dziewczynki. Wszystkie informacje, które podaję, zdobyłam od matki uczennicy i opisuję za jej zgodą.

Obecnie Ewa jest uczennicą klasy szóstej i ze względu na swoją niepełnosprawność uczęszcza do szkoły specjalnej. Dziewczynka była odroczona od rozpoczęcia obowiązku szkolnego, dwukrotnie chodziła do klasy pierwszej. Od początku nauki w szkole specjalnej śledzę jej losy, a od 3 lat prowadzę zajęcia rewalidacyjne.

Ewa urodziła się w 2002 roku w… Jest dzieckiem z pierwszej ciąży, poród odbył się w terminie. Dziewczynka w skali Apgar otrzymała 10 punktów,  ważyła 3400 gramów, długość jej ciała wynosiła 56 cm.

Obecnie Ewa mieszka z matką i młodszą siostrą w domu jednorodzinnym. Rodzice – Irena i Marek rozwiedli się. Matka (40 lat) ma wyższe wykształcenie lecz nie pracuje w zawodzie, zajmuje się dziećmi. Warunki materialne rodziny są trudne, gdyż matka pobiera tylko świadczenie pielęgnacyjne na córkę.

Gdy dziewczynka miała 2 lata ojciec (42 lata) jadąc pod wpływem alkoholu spowodował wypadek, w którym Ewa doznała poważnych obrażeń mózgu. Po tym zdarzeniu ojciec wyprowadził się z domu i od czasu wypadku nie utrzymuje kontaktu z dziećmi.

1.2.  Dane kliniczne.

1.2.1.Wywiad.

Z wywiadu przeprowadzonego z matką wynika, iż Ewa jest pierwszym dzieckiem z pierwszej ciąży. W czasie ciąży matka czuła się dobrze, nie przyjmowała żadnych leków. Córka urodziła się o czasie, poród był naturalny. Stan ogólny dziecka był bardzo dobry. Po trzech dobach dziewczynka została wypisana ze szpitala.

Jako niemowlę Ewa rozwijała się prawidłowo, bez powikłań. Siadać zaczęła mając 6 miesięcy. Potem raczkowała, a chodzić zaczęła gdy skończyła rok. Mając 1,5 roku zaczęła mówić pełnymi zdaniami. Dziewczynka dobrze się rozwijała, była spokojna, pogodna i nie przechodziła żadnych poważniejszych schorzeń.

Ewa mając 2 lata, była uczestnikiem wypadku samochodowego, który spowodował pijany ojciec. Matka twierdzi, że wówczas „córka doznała urazu móżdżku, po którym przez 3 doby była nieprzytomna pod respiratorem. Gdy się obudziła początkowo nikogo nie rozpoznawała, nie było z nią kontaktu, nie mówiła, nie potrafiła siedzieć, chodzić, nie mogła jeść ani pić. Dziewczynka miała krwiaka, który jednak nie został zoperowany. Obecne problemy z chodzeniem są efektem urazu móżdżku i dlatego prawa strona ciała jest osłabiona. Ewa była praworęczna, lecz w konsekwencji wypadku i doznanych obrażeń jest leworęczna. Dziewczynka ma również padaczkę pourazową i z tego względu stale przyjmuje leki. Dziewczynka w wyniku wypadku miała również uraz oka. Z powodu ucisku na nerw wzrokowy prawego oka przeszła operację. Obecnie nosi okulary.”

Dziecko było rehabilitowane metodą Vojty i początkowo stwierdzono u niej czterokończynowe porażenie. W wyniku wielomiesięcznej terapii i rehabilitacji lewa strona ciała wróciła do sprawności.

Po pobycie w szpitalu i stabilizacji stanu zdrowia Ewa trafiła do … do … Centrum Rehabilitacji. Była tam przez 6 tygodni. Po roku dzięki terapii logopedycznej zaczęła mówić, a po około 1,5 roku zaczęła chodzić. Jest rehabilitowana do dnia dzisiejszego.

Z wywiadu przeprowadzonego z matką wynika również, że dziewczynka chodziła do pobliskiego przedszkola i do zerówki. Była jednak odroczona od obowiązku szkolnego i powtórzyła zerówkę. Początkowo nie miała orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego lecz tylko opinię o odroczeniu od obowiązku szkolnego i powtórzyła klasę pierwszą. Pierwsze orzeczenie do kształcenia specjalnego otrzymała po powtórzeniu klasy „0” i wówczas trafiła do szkoły specjalnej, w której uczy się do dnia dzisiejszego.

Matka twierdzi, że na chwilę obecną Ewa potrafi samodzielnie się ubrać, trzeba jej tylko zakładać rajstopy. Potrafi umyć zęby, ale podczas kąpieli trzeba jej pomagać. Sama korzysta z toalety. Samodzielnie nie potrafi zapiąć guzików. Lewa ręka jest sprawna, natomiast prawa jest praktycznie bezwładna. Prawa ręka jest też mniejsza od lewej. Z kolei prawa noga jest mniej porażona niż ręka, ale i tak Ewa ma problemy z chodzeniem i utrzymaniem właściwej równowagi.

1.2.2. Obserwacja.

Obserwację przeprowadziłam podczas pobytu dziewczynki w świetlicy szkolnej po zajęciach lekcyjnych, jak również podczas zajęć szkolnych i rewalidacyjnych. W kontaktach interpersonalnych Ewa jest spokojną dziewczynką, pogodną w nastroju i łatwo nawiązującą kontakt. Dziewczynka właściwie podporządkowuje się poleceniom, pracuje chętnie, lecz wolno. Podczas czynności szkolnych dziewczynka szybko się męczy. Czyta i pisze w bardzo wolnym tempie. Napięcie mięśniowe jest słabe, co w konsekwencji przekłada się na niską sprawność grafomotoryczną: litery są niekształtne, nie mieszczą się w liniaturze, a tempo pisania jest spowolnione. W czytaniu dominuje głosowanie z syntezą (nie zawsze prawidłową), brak jest odpowiedniej intonacji i akcentu.

Utrzymujące się braki we fleksji i składni (mieszanie końcówek fleksyjnych, nieprawidłowy szyk w zdaniu) sprawiały, że wypowiedzi dziewczynki nie zawsze są czytelne.

W artykulacji dominuje niewłaściwa realizacja głoski [r]. Słabiej funkcjonuje również twórczy wymiar mowy: dziewczynka ma trudności z abstrahowaniem, uogólnianiem i tworzeniem pojęć.

Pobierz cały materiał

Autor: Kinga Kęcka

Materiał nadesłany przez Czytelniczkę portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli