Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika Specjalna
Opublikowano: 9 października 2016 roku.
„Nie miecz, nie tarcza – bronią języka, lecz arcydzieła!”
(Cyprian Kamil Norwid)
Wstęp
Współczesne sprawy jednostek upośledzonych zyskują coraz głębsze zainteresowanie społeczne. Znalazło to już oddźwięk w uchwalonej przez ONZ Deklaracji Praw Dziecka z dnia 20 listopada 1959 roku, której zasada 5 głosi: „Dziecko upośledzone pod względem fizycznym, umysłowym lub społecznym należy traktować, wychowywać i otaczać szczególną opieką, z uwzględnieniem jego stanu zdrowia i warunków życiowych.”
Druga połowa XX wieku to czas głębokich zmian w rehabilitacji niesłyszących dzieci. Zgodnie z dyrektywą Rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 1988r. oraz Konwencją o Prawach Osób Niepełnosprawnych, język migowy ma być językiem urzędowym
w krajach Unii Europejskiej. Wymagania te zostały spełnione przez m.in. Niemcy, Finlandię, Szwecję, Czechy, Słowację.
W ustawie z dnia 19 sierpnia 2011r. art. 4 o języku migowym i innych środkach komunikowania, odnotowano iż: „Osoba uprawniona ma prawo do swobodnego korzystania z wybranej przez siebie formy komunikowania się.” Natomiast art. 9 pkt. 1 brzmi: „Organ administracji publicznej jest zobowiązany do udostępnienia usługi pozwalającej na komunikowanie się.” Dalej w art. 10 pkt.1 jest napisane: „Podmiot zobowiązany zapewnia możliwość korzystania przez osoby uprawnione z pomocy wybranego tłumacza języka migowego lub tłumacza przewodnika.”
W związku z powyższym istnieje potrzeba kształcenia dzieci i młodzieży, w zakresie języka migowego. Będzie to wpływało na lepsze kontakty z niesłyszącymi rówieśnikami, a także sprzyjało rozwojowi uczącej się języka migowego osoby.
W nawiązaniu do tego co napisano wcześniej przedstawiam program do nauki podstaw języka migowego.
W programie znajdują się:
I Cele programu.
II Procedury osiągania celów.
III Metody.
IV Treści programu.
V Ocenianie uczniów.
VI Ewaluacja programu.
VII Literatura.
I Cele programu
Cele ogólne programu:
- uwrażliwienie na pozawerbalną formę komunikowania się,
- kształtowanie umiejętności komunikowania.
Cele szczegółowe:
- uczeń rozumie proste wypowiedzi w tym języku,
- formułuje proste wypowiedzi w zakresie objętym materiałem nauczania,
- zna alfabet palcowy,
- wymienia znaki pojęć liczbowych,
- pokazuje znaki uzupełniające daktylografię,
- przedstawia znaki ideograficzne.
II Procedury osiągania celów:
- aktywizujące metody nauczania (praca w parach, grupie lub grupach),
- metody motywujące ucznia,
- organizacja materiału dydaktycznego,
- organizacja przestrzeni edukacyjnej,
- uczenie się przez doświadczenie (odwoływanie się do doświadczeń uczniów).
III Metody:
- objaśnienie,
- pokaz,
- pogadanka,
- praktycznego działania,
- instruktaż,
- praca z książką,
- praca w parach, grupie lub grupach.
IV Treści:
- Znaki daktylograficzne.
1.1 Polski alfabet palcowy
- Znaki statyczne w pozycji klasycznej.
- Znaki statyczne w pozycji odmiennej od klasycznej.
- Znaki dynamiczne.
- Znaki diagrafów.
- Znaki dynamiczne będące modyfikacją znaków statycznych.
1.2 Znaki pojęć liczbowych.
- Znaki liczebników głównych.
- Znaki liczebników porządkowych.
- Znaki ułamków zwykłych.
- Znaki ułamków dziesiętnych.
1.3 Znaki i zasady uzupełniające daktylografię.
- Znaki wyrazów jednoliterowych.
- Znaki działań arytmetycznych.
- Znaki interpunkcyjne.
1.4 Zasady dodatkowe
- Zasada przekazywania skrótów
- Zasada przekazywania dużych liter
2. Znaki ideograficzne:
2.1 W szkole.
2.2 W klasie.
2.3 Czas – przestrzeń – barwa.
2.4 W internacie.
2.5 W świetlicy.
2.6 W stołówce.
2.7 W mieście.
2.8 Na wycieczce.
2.9 Sport i rekreacja.
2.10 U lekarza.
2.11 Nazwy geograficzne.
2.12 Historia i współczesność.
2.13 Po ukończeniu szkoły.
V Ocenianie:
- Sprawdzanie osiągnięć uczniów następuje poprzez:
– zadawanie pytań problemowych i poleceń,
– dialog,
– ukierunkowaną obserwację uczniów podczas wykonywania zadań i poleceń formułowanych przez nauczyciela.
- Sprawdzanie wiadomości i umiejętności odbywa się na bieżąco.
VI Ewaluacja programu:
– ankieta końcowa,
– zaprezentowanie wiersza napisanego przez siebie.
VII Literatura:
„Szkolny słownik języka migowego” – Bogdan Szczepankowski, Marek Rona
„Podstawy języka migowego” – Bogdan Szczepankowski
„Słownik polskiego języka mijanego” – Józef Kazimierz Hendzel
Opracowała:
mgr Beata Bryś
oligofrenopedagog
surdopedagog
Materiał przesłany przez Czytelniczkę portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli