Agresja ma wiele rodzajów. My zajmiemy się agresją reaktywną.

Badania pokazują też, że dzieci przejawiające agresję reaktywną są najczęściej odrzucane przez rówieśników.

Artur Kołakowski – Zaburzenia zachowania u dzieci. Teoria i praktyka, s. 23.

Jak sama nazwa wskazuje agresja reaktywna jest reakcją na coś.

Dziecko reaguje na zastaną sytuacje, najczęściej na zaczepki dotyczące jego lub kogoś mu bliskiego, frustracją, złością – agresją. Agresja ta jest powodowana chęcią zemsty, zamknięcia toczącego się jadu słów lub gestów. Jest to wyładowanie piętrzących się emocji, redukcja napięcia. Osoby, które prezentują ten typ agresji są często odrzucane przez rówieśników, jeżeli po prowokacji ktoś (szczególnie płci męskiej) reaguje agresją jest uznawany za słabego psychicznie, bądź niestałego w reakcjach emocjonalnych – zwłaszcza gdy reagują agresją na niewielki stopień prowokacji, lub prowokację nieistniejącą – wymyśloną, domyśloną, wyobrażoną.

Na agresję reaktywną wpływ mają:

– stosowanie przez rodziców zbyt surowej, restrykcyjnej dyscypliny;

– przemoc, maltretowanie fizyczne;

– trudna sytuacja rodzinna;

– czynniki temperamentalne – duża impulsywność, zaburzenia uwagi.

Artur Kołakowski – Zaburzenia zachowania u dzieci. Teoria i praktyka, s. 23.

Gdy rodzic przejawia zachowania nieadekwatne do sytuacji – sprawia to, że dziecko staje się podobne, uczy się, że za pomocą wybuchu agresji może coś uzyskać, lub uczy się, że na przemoc werbalną trzeba reagować przemocą fizyczną. Nie bij, jeśli nie chcesz być bity, jeśli nie chcesz żeby dziecko biło, sam nie możesz bić. Im częściej dziecko widzi przemoc w domu, tym większe prawdopodobieństwo, że sam będzie ją stosował wobec rówieśników, w domu, w życiu dorosłym.

Autor: Elżbieta Rogalska

Materiał nadesłany przez Czytelniczkę portalu Pedadgogika Specjalna – portal dla nauczycieli