Metoda Weroniki Sherborne jest metodą posiadającą wielu zwolenników. Jednak niewielu z nich podjęło badania, które miałyby zweryfikować efektywność tej metody. Chociaż liczba badań jest niewielka to metoda ta jest bardzo popularna, a jej renoma oparta jest na osobistych doświadczeń uczestników oraz subiektywnych opiniach i obserwacjach zajęć prowadzonych tą metodą.

Jednym z badaczy podejmujących badania jest P. Sharpe, która zbadała wpływ metody Weroniki Sherborne na rozwój poznawczy uczniów w młodszym wieku szkolnym. Podczas badań utworzono 2 grupy: eksperymentalną i kontrolną, która nie brała udziału w zajęciach. Podczas zajęć rozwijano różnicowanie takie jak wysoko-nisko czy silnie-delikatnie. Praca podczas zajęć odbywała się w pracy grupowej lub parach. Przed i po zakończeniu badań zastosowano narzędzia badawcze, które zostały stworzone na podstawie eksperymentu Piageta. Eksperyment powtórzono po 3 tygodniach w celu ustalenia trwałości badania. Zdaniem badaczki, wyniki ukazały, że metoda Weroniki Sherborne jest efektywna w stymulowaniu sprawności procesów poznawczych. Uczestnicy zajęć wykazali się wyższym poziomem rozwiązywania zadań eksperymentalnych niż grupa, która w tych zajęciach nie uczestniczyła.

M.Kirby podjęła się natomiast sprawdzenia opinii wśród studentów i nauczycieli na temat wartości Metody Ruchu Rozwijającego. Udzielone odpowiedzi w kwestionariuszach ukazały, że według respondentów metoda ta dotyczy wielu obszarów nauczania. Ponadto pozwala na kształtowanie pozytywnej samooceny uczniów, dzięki temu, że żaden uczestnik nie ponosi porażki, pomimo różnego poziomu rozwoju uczestników. Respondenci wskazali również, że metoda pozwala na rozwijanie dobrych relacji rówieśników i relacji nauczyciel-uczeń.

Z kolei C. Hill podjęła badania na temat wpływu metody Weroniki Sherborne na niektóre aspekty funkcjonowania w klasie szkolnej dzieci upośledzonych umysłowo. W toku przeprowadzonych badań i analizy wyników autorka badań, dochodzi do wniosku, że terapia ruchowa zaproponowana przez Sherborne powinna być stała częścią programu edukacyjnego przeznaczonego dla dzieci upośledzonych umysłowo. Wnioski te płyną z faktu, że metoda ta wspomaga rozwój świadomości swojego ciała i obrazu samego siebie. Oprócz tego metoda ta pozwala na pozbycie się zahamowań do otoczenia i siebie. Pozwala na budowanie związków, które nie są przymusem lub zagrożeniem, a ponadto na odnalezienie samego siebie oraz miejsca w otoczeniu. Metoda ta pozwala pracować dzieciom upośledzonym umysłowo na poziomie osobistych możliwości, co prowadzi do podniesienia samooceny i pozytywnego nastawienia wobec świata, a w konsekwencji prowadzi do nowych możliwości ucznia się poprzez otwarcie na nowe doświadczenia. Przyniesie takich korzyści może powstawać tylko wtedy, gdy prowadzący terapeuta ma ogromną wiarę w grupę uczestników, wrażliwość oraz odpowiednią motywację.

Badania nad metodą Weroniki Sherborne przeprowadzane były również w Polsce. Jedne z takich badań to badania E. Lubieniec, które miały na celu sprawdzenie efektywności we wspomaganiu rozwoju małych dzieci z domu dziecka, które wychowywane były w sytuacji deprywacji społecznej i psychologicznej. Głównym celem było zwrócenie uwagi na zmiany w rozwoju emocjonalnym, poznawczym, społecznym oraz ruchowym w wyniku uczestnictwa w zajęciach prowadzonych według metody Weroniki Sherborne. Podczas badań wykorzystywano Skale Obserwacji Zachowania. Wyniki z badań wstępnych i końcowego zapisane w tych skalach, jednoznacznie wskazują na różnicę i wzrost wyników w 17 na 19 wykorzystanych skal. Najwyższy wzrost zauważano w takich skalach jak reakcja na trudne zadania czy reakcje na bliski kontakt fizyczny. Jeżeli chodzi natomiast o zmiany zauważone w sferach rozwojowych to, największy progres zauważono w sferze ruchowej, co dowodzi, że w ciągu 6 miesięcy trudno o wzrost poziomu w tej sferze. Wyniki te wskazują na to, że metoda ta i prowadzenie zajęć w zgodzie z zasadami tej metody jest pożądane w środowiskach deprywacji potrzeb psychicznych dziecka.

Inne badania przeprowadziła M. Lisiecka, która zbadała wykorzystanie tej metody w terapii dzieci z zespołem Downa, ze szczególnym uwzględnieniem zmian w rozwoju poznawczym, emocjonalnym, społecznym i ruchowym. Przeprowadzone badania wykazały, że terapia największy wpływ miała na sferę emocjonalną i motoryczną. Natomiast w sferze poznawczej zauważono lepszą orientacje w swoim ciele, rozwoju wyobraźni, pomysłowości dzieci. Zauważano również rozwój społeczny, zwłaszcza w nauce nawiązywania kontaktu z drugą osobą, zarówno rówieśnikiem jak i dorosłym. Natomiast sfera poznawcza i społeczna nie wykazała istotnych zmian, co może świadczyć o tym, że rok terapii to zbyt krótki okres czasu, na pojawienie się progresu u dzieci.

Pomimo dużej popularności metody Weroniki Sherborne, do tej pory przeprowadzono niewiele badań, które badałyby efektywność zajęć prowadzonych w duchu tej metody. Wyniki przeprowadzonych badań jednoznacznie wskazują na efektywność Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne. Jednak pozostaje wiele obszarów, na które może lub nie wpływać terapia tą metodą.

Autor: Monika Dokowicz

Materiał nadesłany przez Czytelniczkę portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli

Bibliografia:
M.Bogdanowicz, B.Kisiel, M.Przasnyka ,,Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka” s105-139, Warszawa 1992