Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika Specjalna
Opublikowano: 8 grudnia 2016 roku.
Prowadzący: Ewelina Małkowska-Zięba
Grupa: 12 osób – edukacja wczesnoszkolna
Pomoce: obręcze, nośnik z muzyką, czapka Mikołaja z zagadkami
Czas trwania: 45 minut
Cele:
- tworzenie miłej atmosfery, integracja grupy
- wprowadzenie w stan odprężenia, uwolnienie od napięcia emocjonalnego
- rozwijanie umiejętności kojarzenia
- Powitanie
Dzieci witają się (dotykają): plecami, łokciami, bokami, kolanami, głowami, stopami, dłońmi.
- Skojarzenia
Uczniowie siadają w kręgu na podłodze. Kolejno każdy kończy zdanie: „Boże Narodzenie kojarzy mi się z …”
- Płaszcz Mikołaja
Dzieci nadal siedzą w kręgu. Ich zadaniem jest dokończenie zdania rzeczownikami: „Płaszcz Mikołaja jest czerwony jak …”
- Świąteczne prezenty – zagadki
Jedno z dzieci trzyma czapkę Mikołaja, w której są kartoniki z zagadkami – nazwy prezentów. Osoby chętne losują kartki i pokazują zagadkę bez słów. Pozostali odgadują.
- Zabawy ruchowe
- Dzieci biegają swobodnie po całej sali. Każdy otrzymuje obręcz. Nauczycielka wyjaśnia dzieciom, że usłyszą dwa fragmenty muzyki, które będą się różniły. Pierwszy fragment – bardzo powolny (np. kołysanka): dzieci siadają na krążkach, „usypiają” w dowolnie wybrany sposób. Podczas drugiego fragmentu – (muzyka szybka, głośna): dzieci biorą do ręki krążki (lusterko) i robią do nich różne miny. Zabawę można powtórzyć kilka razy.
- Krążki pozostają rozłożone na dywanie nauczycielka odtwarza różne fragmenty muzyki, podczas ich brzmienia dzieci podskakują po całej sali. W tym czasie nauczycielka zabiera dwa krążki. Gdy muzyka cichnie, dzieci biegną do krążków. Te, które nie znajdą wolnego krążka, siadają na dywanie i tak do momentu, aż wszyscy usiądą.
- Opowieść relaksacyjna „Płatki śniegu”
Dzieci kładą się wygodnie na dywanie, zamykają oczy i spokojnie oddychają. Nauczyciel czyta tekst.
Idziesz do lasu na spacer. Jest zima. Drzewa liściaste są ogołocone. Możesz dostrzec jedynie zieleń jodeł. Idziesz przez chwilę, aż odczujesz na nosie płatki śniegu. Spoglądasz w niebo i zauważasz, że ku ziemi szybują białe płatki śniegu. Nasłuchujesz, o czym opowiadają. Chcą one ci powiedzieć, że pragną pokryć ziemię delikatną warstwą śniegu. Pod tym śnieżnym przykryciem może ona odpoczywać w ciszy i obudzić się na wiosnę do nowego życia. Zamykasz oczy i przysłuchujesz się płatkom śniegu. Cicho, zupełnie cicho spadają one na ziemię. Robisz wdech i wydech, wdech i wydech. Oddychasz bardzo regularnie i samodzielnie. Od czasu do czasu możesz usłyszeć wycie zimnego wiatru. Ale wiesz, że ogrzewa się twój wełniany szal i zrobiona na drutach czapka. Twoje ubranie chroni cię od zimna i opadów. W rękawiczkach i w butach zimowych jest ci bardzo ciepło. Idziesz więc dalej i przysłuchujesz się płatkom śniegu. Wgłębi duszy odczuwasz ciszę i czerpiesz z niej nową siłę. Robisz wdech i wydech. Oddychasz bardzo regularnie i samodzielnie. Obserwujesz, jak płatki śniegu pokrywają powoli drzewa, krzaki i trawę. Słyszysz, jak opowiadają o dzieciach na wsiach i w miastach, które cieszą się z białego przepychu i lepią bałwany. Mówią o jeżach i świstakach, które ułożyły się do snu w swoich kryjówkach przypudrowanych bielą mrozu. Opowiadają też o lisie, który z powodu nagłej burzy śnieżnej uciekł do jaskini niedźwiedzia. Uważnie przysłuchujesz się płatkom śniegu. Każdy z nich, który spada na ziemię, pozwala ci odczuć spokój. Robisz wdech i wydech, wdech i wydech. Oddychasz bardzo regularnie i samodzielnie. Powoli idziesz dalej. A na końcu lasu możesz rozpoznać pobielone śniegiem dachy domów. Wszystko jest spokojne i spokój jest także w tobie. A ponieważ jesteś całkiem wyciszony, możesz też odczuć w sobie nową silę.
Jesteś znowu w swoim pokoju, otwierasz oczy. Powoli się podnosisz. Zaciskasz pięści i wyciągasz się. Teraz jesteś świeży i rześki!
7. Pożegnanie
Podanie dłoni i wypowiedzenie zdania: „Dziękuję Ci za zabawę”.
Opracowanie: Ewelina Małkowska-Zięba
Materiał nadesłany przez Czytelniczkę portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli
