CELE: uczenie nawiązywania bliskich relacji, przezwyciężanie nieśmiałości, wzmacnianie poczucia przynależności do zespołu, rozwijani pozytywnej samooceny, integracja grupy.

FORMY PRACY: grupa.

METODY: dyskusja, elementy wykładu.

PRZEBIEG LEKCJI:

1. Uczniowie siedzą w kręgu. Każdy wypowiada swoje imię oraz podaje kilka informacji o sobie np. co lubi najbardziej, czego nie cierpi, jakie ma zainteresowania.

2. „Nazywam się” : Uczniowie rozchodzą się po sali, na znak nauczyciela spacerują, każdej napotkanej osobie ściskają dłoń i podają swoje imię.

3. „Nadaj mi imię”: Każda osoba siada kolejno w środku kręgu i obraca się w stronę osoby, która do niej mówi. Osoba w kręgu zaczyna swoją wypowiedź od zwrotu: nadaję ci imię… lub kojarzysz mi się. Należy nadać nawzajem sobie imiona, na podstawie tego co ktoś powiedział o sobie i jakie wywarł na nas wrażenie.

4. „Kim jestem” : Każdy wymyśla dla siebie metaforę (np. przedmiot, roślinę, zwierzę itp.) najbardziej kojarzącą mu się z własną osobą.

5. „Co by było gdyby”: Jedna osoba wychodzi na korytarz; jej zadaniem jest odgadnąć kim jest osoba X. Zadaniem zgadującego jest ustalić to, zadając uczestnikom pytanie: Co by było gdyby ta osoba była…. (np kwiatem, rośliną, przedmiotem).

6. Podsumowanie: Nauczyciel podsumowując ćwiczenia podkreśla, iż mówiąc o innych ludziach, nazywając ich wprost czy metaforycznie – w istocie mówimy także o sobie: o swoim sposobie widzenia świata, który przecież jest zwykle jakoś zniekształcony pryzmatem własnej osobowości, własnych obaw, nastawień i oczekiwiań. Należy zdawać sobie z tego sprawę, tak łatwo nadając etykietki innym ludziom. Cudze oceny nie są niepodważalnym wyrokiem, ale tylko opinią. Można brać ją pod uwagę tylko wtedy, kiedy wiele osób podobnie nas odbiera.

Źródło: Hanna Hamer „Klucz do efektywności nauczania”

Autor: Ilona Rozpara

Materiał nadesłany przez Czytelniczkę portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli