Metoda Ruchu Rozwijającego to metoda opracowana przez Weronikę Sherborne. Metoda ta wykorzystuje język ciała, a więc ruch, który pozwala na porozumienie się pomimo różnicy języka mówionego, czy poziomu intelektualnego rozmówców.Główne założenia tej metody to rozwijanie świadomości własnego ciała i otoczenia, usprawnienie sfery motorycznej, dzielenie przestrzeni z innymi osobami oraz nawiązywanie bliskiego kontaktu za pomocą zarówno ruchu jak i dotyku. Ponadto zajęcia prowadzone tą metodą stymuluje rozwój emocjonalny, społeczny i poznawczy dziecka.

Autorka metody rozumie metodę, jako podejście pedagogiczne, które ma na celu umożliwienie doświadczenia ruchu, kontaktu fizycznego, emocjonalnego oraz społecznego. Sam ruch natomiast pojmuje w kategoriach psychologiczno-filozoficznych, czyli znacznie szerzej niż tylko, jako aktywność fizyczną.

Metoda Ruchu Rozwijającego bazuje na prostocie i naturalności, dzięki czemu staje się metodą naturalną. Terapię zaproponowaną przez Weronikę Sherborne można wykorzystać w pracy z dziećmi, ale również dorosłymi, zarówno z tymi, którzy rozwijają się prawidłowo i którzy przejawiają zaburzenia rozwojowe.

Wybrane aspekty teorii ruchu Rudolfa von Labana, nauczyciela Weroniki Sherborne, stały się podstawą teoretyczną, dla wszystkich, którzy pracują lub zamierzają pracować Metodą Ruchu Rozwijającego. Rudolf von Laban założył, że bryła, która najlepiej opisuje możliwości ruchowe ciała ludzkiego jest kulą. Jednak opis ruchu na podstawie koła jest niezwykle trudnym zadaniem ze względu na brak jednoznacznie uchwytnych punktów odniesień do otoczenia. Natomiast sześcian wydaje się być bryła odpowiedniejszą do opisania ruchu ciała ludzkiego, który umożliwia wyznaczyć trzy podstawowe kierunki: przód-tył, prawo-lewo, góra dół, a więc te kierunki, w których ciało ludzkie się porusza.

Zarówno w metodzie Rudolfa von Labana jak i Weroniki Sherborne można wyróżnić kilka rodzajów ruchów, prowadzący do: poznania własnego ciała, kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym, wytworzenia związku z drugim człowiekiem, współdziałania w grupie oraz ruch kreatywny. Nie zostaje jednak wymieniony ruch mającym na celu zrelaksowanie uczestnika zajęć, ponieważ założeniem Metody Ruchu Rozwijającego zakłada, że każdy ruch ma przynieść i zawierać element relaksu, a głównym zadaniem wszystkich ćwiczeń, wykorzystywanych podczas zajęć ma doprowadzić do osiągnięcia stanu odprężenia.

Metoda Ruchu Rozwijającego jest metodą koncentrującą się na rozwijaniu sfery emocjonalno-społecznej oraz świadomości samego siebie i innych osób za pomocą ruchu. Wbrew nazwie nie jest metodą, której głównym zadaniem jest rozwój motoryki uczestników zajęć.

Zajęcia prowadzone są w stałej strukturze, choć poszczególne zajęcia mogą się różnić pod względem przedstawianej treści, która zależy od możliwości i potrzeb uczestników. Relacje pod czas takich zajęć, a więc ćwiczenia, oparte są na wykorzystaniu ruchu w sposób twórczy, dotyku, czyli bliskim kontakcie fizycznym, które mają sprzyjać tworzeniu więzi emocjonalnych i budowaniu poczucia bezpieczeństwa. Charakterem przypominają spontaniczne zabawy dzieci w wieku wczesnodziecięcym, które naturalnie inicjowane są przez same dzieci lub ich rodziców. Zajęcia te nie posiadają jednolitego i z góry narzuconego programu, a są raczej przykładem ćwiczeń, które można wykorzystać w zależności od potrzeb i inspiracji do formułowania własnych propozycji ćwiczeń, tworzenia autorskich programów oraz kreowania nowych zabaw z dziećmi.

Zajęcia zazwyczaj odbywają w grupie i przyjmują formę pracy w parach, przy czym przeważnie parę tworzy dziecko i dorosły, nauczyciel, rodzic albo terapeuta, jednak nie jest to reguła i w czasie takich zajęć pary mogą tworzyć dzieci. Pary należy dobrać w zależnie od potrzeb uczestników i ich możliwości, co powoduje, że może być to praca dziecka z terapeutą, ale i również starszego dziecka z młodszym, albo dziećmi, których poziom rozwoju, stopień zaburzenia funkcjonowania psychomotoryczny jest różny.

Zajęcia prowadzone metodą Weroniki Sherborne są bardzo popularne i często stosowane w pracy z dziećmi, zarówno tymi z zaburzeniami rozwojowymi jak i rozwijającymi się prawidłowo. Głównie spowodowane jest tym, że metoda ta dla dzieci bardzo naturalna oraz przynosząca wiele korzyści w dążeniu do uzyskania jak najbardziej prawidłowego rozwoju.

Monika Dokowicz

Bibliografia:

M.Bogdanowicz, B.Kisiel, M.Przasnyka ,,Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”  Warszawa 1992

M.Bogdanowicz, D.Okrzesik ,,Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne” Gdańsk 2005

W.Sherborne ,, Ruch rozwijający dla dzieci”  Warszawa 2006