Twórcą Metody Nauczania Kierowanego był Aleksander Peto, czyli węgierski lekarz, pedagog i fizjoterapeuta. W 1947 roku Peto utworzył w Budapeszcie Instytut Osób Niesprawnych Ruchowo, gdzie tego samego roku zostały wykorzystane po raz pierwszy założenia Metody Nauczania Kierowanego.

Autor zakładał, że osoby wymagające pomocy są jednostkami bardzo złożonymi, dlatego też poprzez takie podejście metoda ta oddziałuje na dzieci w sposób jak najbardziej holistyczny, wymagający zintegrowanego podejścia w procesie usprawniania. Metoda Peto przeznaczona jest dla dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Cechą charakterystyczną tej metody jest połączenie usprawniania leczniczego, psychopedagogicznego oraz różnych form adaptacji społecznej. Metoda ta stosowana jest głownie do usprawniania osób z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD), które są niepełnosprawne ruchowo oraz objęte są koniecznością obowiązku szkolnego.

Celem Metody Peto jest przygotowanie osób z niepełnosprawnością do samodzielnego i niezależnego funkcjonowania w społeczeństwie. Cel ten osiągany jest poprzez wzbudzanie w dziecku motywacji do działania, tak aby przejść od dysfunkcji do ortofunkcji, czyli takiego poziomu funkcjonowania, który jest najbardziej optymalny dla danej jednostki, uwzględniając jej zaburzenia, a przede wszystkim możliwości.

Usprawnianie w Metodzie Peto polega przede wszystkim na:

• kontroli postawy i ruchów lokomocyjnych;
• koordynacji wzrokowo-ruchowo-czuciowo-słuchowej;
• odczuwaniu własnego ciała i orientacji w przestrzeni;
• orientacji w czasie;
• rozwoju osobowości i kontaktów społecznych;
• rozwoju mowy;
• kształtowaniu umiejętności rysowania, pisania, czytania;
• rozwoju emocjonalnym.

W nauczaniu kierowanym jest kilka ważnych, stałych aspektów, które są filarami tej metody. Zalicza się do nich:

• osoba prowadzącego – zwana również dyrygentem, konduktorem, przewodnikiem, która stwarza przyjazną atmosferę, która zwiększa motywację dziecka, planuje proces nauczania, organizuje i kontroluje go;
• praca w grupie – nieprzypadkowy dobór osób do grupy. Grupy te liczą od 4 do 8 osób w zależności od potrzeb dzieci;
• mowa (rytmiczność poleceń) – wykonując ruchy, dzieci opisują to, co robią chórem, a następnie liczą do pięciu, utrzymując konkretną pozycję. Mowa i rytm mogą ułatwiać opanowanie konkretnego ruchu i go regulować;
• program usprawniania i edukacji – wytyczanie celów krótko- i długotrwałych, przejrzyste programy dnia oraz oceny postępów półroczne i roczne;
• wyposażenie sal – pomieszczenia wyznaczone do prowadzenia zajęć metodą Peto wyposażone są w meble o specjalnej konstrukcji. Meble te charakteryzują się szczebelkową konstrukcją, która ma prowokować uczestników zajęć do chwytu i samodzielnego utrzymywania pozycji ciała;
• transfer – zdobyte przez dziecko umiejętności są następnie wielokrotnie wykorzystywane w innych czynnościach i sytuacjach.

Trzeba pamiętać, że warunkiem prowadzenia terapii jest rozumienie i spełnianie poleceń́ przez dziecko.

Badania przeprowadzone w 2011 roku na grupie sześciorga dzieci z MPD uczęszczających do przedszkola, w którym zajęcia były prowadzone Metodą Nauczania Kierowanego wykazały, że po całorocznej pracy zauważono pozytywne zmiany u badanej grupy. W opinii rodziców, jak i nauczycieli prowadzących, po rocznej pracy wzrosła u dzieci sprawność ruchowa, a przede wszystkim takie umiejętności jak: pełzanie, siedzenie i manipulowanie przedmiotami (Bobeł, 2013).

Bibliografia:

K. Zabłocki, Mózgowe porażenie dziecięce, Warszawa 1998, s. 52

B. Bobeł, Nauczanie kierowane (conductive education) jako system wieloprofilowego usprawniania dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym w wieku przedszkolnym, W: Edukacja wczesnoszkolna: teoria i praktyka, Opole, 2013, s. 359-368

Źródło zdjęć:

www.rower-trojkolowy-rehabilitacyjny.pl

Autor: Dominik Strzelecki – Czytelnik Portalu