Scenariusz zajęć prowadzonych metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika Specjalna
Opublikowano: 4 sierpnia 2020 roku.

Temat: Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała – wyczuwanie łokci i kolan

Uczestnicy:

uczniowie edukacji wczesnoszkolnej – mało liczna grupa np. oddział integracyjny

Czas:

45-60 minut (zależnie od liczby uczniów)

Miejsce:

sala gimnastyczna

Cele ogólne:

rozwijanie świadomości własnego ciała oraz przestrzeni,
rozwijanie komunikacji i umiejętności współpracy,
kształtowanie poczucia bezpieczeństwa fizycznego i emocjonalnego,
budowanie zaufania do samego siebie oraz wiary we własne możliwości.

Cele szczegółowe – uczeń:

zna nazwy poszczególnych części ciała i potrafi je wskazać u siebie oraz innych osób,
umie wykonać ćwiczenia z zakresu schematu ciała jak i orientacji w przestrzeni,
rozumie pojęcia przód, tył, obok, prawo, lewo, pod, nad,
potrafi zaufać innym uczestnikom zabaw,
integruje się z zespołem klasowym,
rozumie polecenia nauczyciela i poprawnie na nie reaguje,
potrafi komunikować się z rówieśnikami,
wdraża się do zgodnej współpracy z innymi dziećmi,
dba o bezpieczeństwo własne i innych,
czerpie radość z wysiłku fizycznego oraz kontaktów społecznych,
rozwija poczucie bezpieczeństwa wśród kolegów z klasy,
kształtuje zaufanie do siebie i współćwiczących,
rozwija wiarę we własne możliwości oraz poczucie własnej wartości w oparciu o pozytywne doświadczenia i informacje zwrotne od nauczyciela oraz pozostałych uczestników zajęć.

Metody:

metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Formy pracy:

indywidualna jednolita,
zbiorowa jednolita.

Pomoce dydaktyczne:

kolorowe gumki-frotki,
gazety,
koce,
płyta CD do publikacji „W co się bawić z dziećmi?”,
płyta CD z nagraniem muzyki relaksacyjnej np. „Spokojne wody” wydawnictwa Point Music,
odtwarzacz CD.

Przebieg zajęć	Zestaw ćwiczeń
Powitanie	Jak się czujesz? (sprawdzenie listy obecności, przywitanie się z każdym z uczniów, z jednoczesnym nałożeniem przez nauczyciela gumki-frotki na prawy nadgarstek dziecka) Dzień dobry, … (nauczyciel podaje imię witanego ucznia)! Witamy cię! Jak się dziś czujesz, pytamy cię? (uczeń podaje prawą dłoń nauczycielowi, odpowiada „Dzień dobry” i mówi jakie jest jego samopoczucie)
Schemat ciała Przestrzeń	„Boogie-woogie” („W co się bawić z dziećmi” s. 78-79) Do przodu prawą rękę daj, do tyłu prawą rękę daj, do przodu prawą rękę daj i pomachaj nią. Ref.: Bo przy boogie, boogie-woogie, trzeba w koło kręcić się, no i klaskać trzeba, raz, dwa, trzy. Boogie-woogie, ahoj! (x3) I od nowa zaczynamy taniec ten. Do przodu lewą rękę daj, do tyłu lewą rękę daj, do przodu lewą rękę daj i pomachaj nią. Ref.: Bo przy boogie, boogie-woogie, trzeba w koło kręcić się, no i klaskać trzeba, raz, dwa, trzy. Boogie-woogie, ahoj! (x3) I od nowa zaczynamy taniec ten. Do przodu prawą nogę daj, do tyłu prawą nogę daj, do przodu prawą nogę daj i pomachaj nią. Ref.: Bo przy boogie, boogie-woogie, trzeba w koło kręcić się, no i klaskać trzeba, raz, dwa, trzy. Boogie-woogie, ahoj! (x3) I od nowa zaczynamy taniec ten. Do przodu lewą nogę daj, do tyłu lewą nogę daj, do przodu lewą nogę daj, i pomachaj nią. Ref.: Bo przy boogie, boogie-woogie, trzeba w koło kręcić się, no i klaskać trzeba, raz, dwa, trzy. Boogie-woogie, ahoj! (x3) I już na tym zakończymy taniec ten. (Dzieci tańczą w kole, twarzami zwrócone do środka. Ruchem ilustrują treść piosenki: (1) wyciągają prawą rękę do przodu, (2) przenoszą ją do tyłu, (3) znów do przodu, (4) machają nią. W następnych zwrotkach wymieniają kolejne części ciała… (ref.): (1, 2) dzieci tańcząc, wykonują pełny obrót, (3) klaszczą, (4) zbliżają się do środka koła, podskakują, unosząc ręce do góry i wykrzykują: Ahoj!, następnie cofają się, podskakują w górę i ponownie wykrzykują: Ahoj!, kolejny raz zbliżają się do środka koła, podskakują i wykrzykują: Ahoj!, (5) cofają się i klaszczą Świadomość łokci i kolan Cała grupa stoi. Wszyscy masują najpierw swoje łokcie, a później kolana. Chodzenie na ugiętych w kolanach nogach i witanie się z napotkanymi osobami łokciami i kolanami. Chodzenie z wysoko unoszonymi kolanami i rękoma ugiętymi w łokciach. Dotykanie kolanami do łokci jednostronne, naprzemienne. Mosty/domki Ćwiczenie w parach. Jedna osoba z pary – w klęku podpartym – tworzy ze swojego ciała mostek/domek. Drugie dziecko z pary przechodzi dołem pod mostem/domkiem, po czym opierając dłonie na wysokości jego pasa biodrowego, przeskakuje przez nogi kolegi. Na hasło nauczyciela dzieci zamieniają się rolami.
Ćwiczenia relaksacyjne	Fala Troje dzieci wykonuje klęk podparty – ustawia się głowami w tym samym kierunku, bardzo ściśle dotykając się barkami i biodrami. Czwarte dziecko kładzie się (brzuchem lub plecami) w poprzek ich pleców i jest kołysane w przód i tył, na boki i w kółko. Na hasło nauczyciela dzieci zamieniają się rolami.
Ćwiczenia oparte na relacji „z”	Wagoniki-pociąg Dzieci siedzą parami, tworząc „foteliki-wagoniki”. Pary łączą się w czwórki, a później wszyscy tworzą pociąg, który na hasło nauczyciela przesuwa się w przód, w tył, prawo, lewo. Na koniec wszyscy, z zachowaniem zasad bezpieczeństwa, przewracają się na plecy lub na bok – „pociąg się wykoleił”. Jaskiniowiec Zabawa w parach. Nauczyciel wyznacza pary. Dzieci ustalają między sobą, kto będzie „jedynką”, a kto „dwójką”. Na hasło nauczyciela „jedynki” kładą się na plecach, a „dwójki” chwytając je za nogi w stawie skokowym, ciągną je po podłodze, po całej sali, dbając przy tym, aby z nikim się nie zderzyć. Na hasło nauczyciela następuje zmiana ról. Zaufaj mi Ćwiczenie w parach. Dzieci ustalają między sobą, kto będzie „jedynką”, a kto „dwójką”. Każda para otrzymuje od nauczyciela kartkę gazety. Dzieci chwytają za rogi rozłożoną gazetę. „Jedynka” z otwartymi oczyma prowadzi „dwójkę (która ma oczy zamknięte), tak by z nikim się nie zderzyć. Na hasło nauczyciela następuje zmiana ról. Rybki Pięcioosobowe zespoły. Każdy z nich otrzymuje od nauczyciela koc. W każdym zespole jedno dziecko – „rybka”, kładzie się na brzuchu i chwyta za brzeg koca. Pozostała czwórka – „rybacy” chwyta drugi brzeg koca i ciągnie swoją „rybkę” po całej sali. Na hasło nauczyciela uczniowie zamieniają się rolami, tak by każdy doświadczył bycia „rybakiem” i „rybką”.
Ćwiczenia relaksacyjne	Plażowanie Wszyscy leżą na brzuchach w kręgu, tak by się widzieli, głowa oparta na rękach, które opierają się łokciami o podłogę. Machanie obiema nogami jednocześnie, naprzemiennie; podnoszenie i opuszczanie złączonych nóg, bicie braw stopami; machanie prawą ręką, machanie lewą ręką.
Ćwiczenia oparte na relacji „przeciwko”	Spychacz Ćwiczenie w parach. Dzieci siadają tyłem do siebie na podłodze (stykając się plecami) z nogami ugiętymi w kolanach. Mocno zapierają się stopami o podłogę i na hasło nauczyciela próbują przepchnąć kolegę z pary, nie dając mu się przy tym przesunąć. W potrzasku (kolana) Ćwiczenie w parach. Dzieci ustalają między sobą, kto będzie „jedynką”, a kto „dwójką”. „Jedynka” klęczy zwrócona przodem do „dwójki”, która siedzi na podłodze z nogami ugiętymi w kolanach oraz rękoma opartymi za plecami o podłogę. „Dwójka” mocno dociska do siebie kolana, a „jedynka” z wyczuciem próbuje je rozdzielić. Następnie „dwójka” stara się sama rozdzielić swoje kolana, a „jedynka” mu to utrudnia, dociskając je z zewnątrz rękoma. Na hasło nauczyciela następuje zmiana ról. W potrzasku (łokcie) Ćwiczenie w parach. Dzieci ustalają między sobą, kto będzie „jedynką”, a kto „dwójką”. „Jedynka” klęczy na podłodze zwrócona przodem do „dwójki”, która klęczy z rękoma ugiętymi w łokciach. „Dwójka” mocno dociska do siebie łokcie, a „jedynka” z wyczuciem próbuje je rozdzielić. Następnie „dwójka” stara się sama rozdzielić swoje łokcie, a „jedynka” utrudnia jej to, przyciskając z wyczuciem, z zewnątrz swoje dłonie. Na hasło nauczyciela następuje zmiana ról. Paczka Nauczyciel dzieli klasę na dwa, najlepiej równoliczne, zespoły – „jedynek” i „dwójek”. „Jedynki” siadają z nogami ugiętymi w kolanach na podłodze, tworząc koło. Chwytają swoich sąsiadów z prawej i lewej strony pod łokcie, a na hasło nauczyciela mocno się trzymają razem, tak by nie dać rozpakować stworzonej przez siebie „paczki” zespołowi, stojących za nimi „dwójek”. „Dwójki” „rozpakowują paczkę” zdecydowanie, lecz z wyczuciem, tak by nikomu nie zrobić krzywdy. Na hasło nauczyciela następuje zmiana ról.
Ćwiczenia relaksacyjne	Masażyk „Rzeczka” („Przytulanki, czyli wierszyki na dziecięce masażyki” s. 17) Ćwiczenie w parach. Dzieci ustalają między sobą kto będzie „jedynką”, a kto „dwójką”. Początkowo „jedynki” wykonują masażyk „dwójkom”, po czym następuje zmiana ról. Nauczyciel głośno recytuje wierszyk, którego treść dzieci ilustrują określonymi ruchami, pokazywanymi przez nauczyciela. Płynie, wije się rzeczka, jak błyszcząca wstążeczka. („Jedynka” siedzi na podłodze, zwrócona do „dwójki” plecami. „Dwójka” rysuje palcem na plecach „jedynki” linię falistą) Tu się srebrzy, tam ginie, („Dwójka” delikatnie drapie „jedynkę” po plecach i zatrzymuje się na jej karku u nasady włosów) a tam znowu wypłynie. (Następnie „dwójka” przenosi swoją dłoń pod pachę „jedynki” i szybko ją wyjmuje)
Ćwiczenia oparte na relacji „razem”	Podskoki w trójkach Nauczyciel dzieli klasę na trzyosobowe zespoły. Dzieci ustalają między sobą, kto będzie „jedynką”, kto „dwójką” a kto „trójką”. „Jedynki” i „dwójki” stają po obu stronach „trójki” i na hasło nauczyciela podtrzymując ją pod łokcie, pomagają jej, jak najwyżej podskoczyć. Dla ułatwienia „trójki” trzymają łokcie jak najbliżej tułowia. Na hasło nauczyciela dzieci zamieniają się rolami. Razem w kole Wszyscy uczestnicy zajęć siadają w kole i trzymają się za ręce. Cała grupa jednocześnie porusza się do wewnątrz koła, następnie na zewnątrz, w lewo, po czym w prawo, tak by krąg nie został rozerwany.
Ćwiczenia relaksacyjne	Odpoczynek przy muzyce relaksacyjnej Pozostając w kole dzieci kładą się na brzuchu z rękoma podłożonymi pod brodę. Odpoczywają wsłuchując się w odtwarzaną muzykę.
Pożegnanie	Iskierka Dzieci wraz z nauczycielką stają w kole, trzymając się za ręce. Prowadząca przekazuje „iskierkę”, czyli uścisk dłoni dziecku, stojącemu po prawej stronie, dziękując uczniom za zajęcia. Dzieci kolejno przekazują „iskierkę” w prawą stronę, mówiąc nazwę zabawy, która najbardziej im się podobała. Gdy uścisk dłoni dotrze do nauczycielki od dziecka, stojącego po jej lewej stronie, mówi „Dziękuję, wróciła”. Do zobaczenia na kolejnych zajęciach Dzieci wychodząc z sali, żegnają się indywidualnie z nauczycielką, podając jej prawą dłoń oraz mówiąc nazwę ćwiczenia, które najbardziej im się podobało. Prowadząca odwzajemnia uścisk dłoni każdego ucznia i zdejmuje z jego nadgarstka gumkę-frotkę.

Bibliografia:

Bogdanowicz M., Okrzesik D. (2005). Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.
Bogdanowicz M. (2004). W co się bawić z dziećmi? Zabawy wspomagające rozwój dziecka. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.
Bogdanowicz M. (2003). Przytulanki, czyli wierszyki na dziecięce masażyki. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.

Autor: Anna Styrcz-Jędrzejek – Czytelniczka Portalu