Czy chodzi o trudności w pracy z uczniem czy ogólnie o trudności jakie napotykamy w pracy będąc nauczycielami wspierającymi?

Myślę, że główną trudnością jest fakt, że nauczyciel wspierający często jest traktowany przez nauczycieli przedmiotowców jako nie-nauczyiel, tylko osoba, która może iść do ksero,czy załatwić sprawę w sekretariacie. Jako ktoś do pomocy przy całej klasie. Może gdyby zmienić oficjalną nazwę na nauczyciel specjalista/pedagog spcjalny to inni nauczyciele zaczęliby rozumieć, że n-el wspierający ma wspierać dziecko/dzieci z orzeczeniem, podpowiadać innym nauczycielom jak powinni pracować, a także współorganizować kształcenie dzieci z orzeczeniami. Podobnie jest z niektórymi rodzicami – uważają, że n-el wsp. jest pomocą nauczyciela i jest odpowiedzialny za pomoc nauczycielowi przy całej klasie. Oczywiście nie ma nic złego w tym, że n-el wsp, pomaga innym uczniom jednak uważam, że odpowidzialność za ich nauczanie spoczywa przede wszystkim na nauczycielu wiodącym.

Kolejną trudnością jest fakt, że praca nauczycieli wspierającyh nie jest ujednolicona. Teraz każdy ma tyle samo godzin (20) jednak wcześniej było tak, że jeden wspierający pracował 18 godzin dydaktycznych, a inny 30. Ale nadal nie jest ujednolicony sposób prowadzenia dokumentacji, ja prowadzę zwykły biały dziennik,który nie jest dobrze przystosowany do tego co w nim umieszczam, poniewaz jest to po prostu dziennik zajęć dodatkowych. W jednej szkole nauczyciel wspierający nie musi stawiać się na zebranaich/konsultacjach z rodzicami, jego obowiązkiem jest stały kontakt tylko z rodzicami swojego podopiecznego, ale już w drugiej szkole musi.

Trudnością jest również dla mnie fakt, że n-el wsp. nie ma swojego miejsca w klasie. Ja zgodnie z zaleceniami w IPET nie siedzę z moim uczniem w ławce więc czasami kiedy jest cały komplet uczniów nie mam wolnej ławki aby usiąść więc dziennik uzupełniam na parapecie.

Ostatnią trudnością jaka przychodzi mi na myśl (ale bardzo ważną) jest fakt, że w szkołach ogólnodostępnych nie ma zazwyczaj miejsca do którego można iść z uczniem po to aby się wyciszył w razie wybuchu złości czy po prostu popracować indywidualnie bo czasami jest taka potrzeba. Ławka na końcu klasy nie zawsze zdaje egzamin, po reformie kiedy szkoły są 8klasowe nie ma co liczyć na wolną salę, a na korytarzu nie ma do tego warunków.

Oczywiście my nauczyciele jakoś radzimy sobie w powyższych sytuacjach jednak byłoby miło gdyby pomyślano o naszej pracy odgórnie.

Nie wiem czy o to konkretnie chodziło, mam jednak nadzieję, że trochę pomogłam.
Pozdrawiam serdecznie 🙂