“Natura to nieustające zmiany”[1]

W dzisiejszej szkole niewiele się zmieniło od tysięcy lat. Owszem, mamy wiele nowych gadżetów, tablice multimedialne, płaskie telewizory, tablety, sale doświadczania świata. Mimo to, w warsztacie wielu nauczycieli można odszukać stare, sprawdzone metody pracy. Jak często tablice multimedialne wykorzystywane są tylko do wyświetlania stron www, filmów, animacji i innych wizualnych wzmocnień, a nie do stymulowania kinestetycznego wysiłku każdego dzieciaka.

Tak, mózg dzisiejszego dziecka przechodzi wielką reorganizację. Jesteśmy świadkami żywej zmiany w funkcjonowaniu mózgu naszych dzieci na poziomie funkcjonalnym. Nadruchliwość u dzieci jest rozwojowa. Dzięki niej trzy latek poznaje świat. Nadpobudliwość w wieku wczesnoszkolnym powinna samoistnie się wygaszać. Niestety, w obliczu polietiologicznych zmian, dzieci nadal pozostają nadruchliwe. Ich mózgi, przyzwyczajone do stałej stymulacji zmieniają właściwości swojej pracy. Zatem sposoby przekazywania wiedzy już na poziomie I etapu edukacyjnego muszą ulec wielkim zmianom. Dzieci coraz częściej korzystają ze wzmocnień kinestetycznych poznając świat. Mądrzy nauczyciele wykorzystują te umiejętności, ćwicząc z dzieckiem skakanie po rozłożonych na podłodze napisach “czasownik, rzeczownik, przymiotnik”, podczas gdy inne dziecko odczytuje zdanie przygotowane przez nauczyciela.

Często słyszę, że nauczyciel MUSI zrealizować program, a program czasem jest nudny. Ostatnio usłyszałem od nauczyciela pracującego z dzieckiem ze spektrum autyzmu, iż  “Nie da się cały czas pracować na ciekawostkach”. Jego uczeń gdy nie ma tych ciekawostek, gdy nie ma “Fanu” z uczenia się, zajmuje się czymś innym, np  robi fikołki na ziemi.

• Jak często spotykam nauczycieli, którzy mają problem z zejściem na podłogę z uczeniem?
• Jak często spotykam rodziców, którzy dla zajęcia dziecka podczas wykonywania najprostszych czynności puszczają mu bajkę, dają komórkę do ręki?
• Kto z nas nie chodził po drzewach?

Ja spadłem nie raz i dzięki temu wiele się nauczyłem. Dla mnie w dzieciństwie kijek był mieczem, karabinem, masztem na okręcie lub latającym koniem. Miałem WYOBRAŹNIĘ.

Dziś dzieci bawią się zabawkami  które nie pozwalają bawić się w nic innego niż w to, do czego zostały przygotowane. Zminiaturyzowane kasy sklepowe, kuchnie domowe, warsztaty samochodowe. Dziecko potrzebuje różnorodności stymulacji, a przede wszystkim aktywności.

W obliczu tak wielkich zmian, wielu z moich kolegów dokonuje rewizji swoich metod pracy z dziećmi. Wielu rodziców zaczyna antycypująco podchodzić do wyzwań wychowawczych. Wielu ze specjalistów w umiejętny sposób wspomaga holistycznie te systemy, abyśmy wspólnie doświadczali sukcesu naszych dzieci.

Choć wydawać by się mogło, że dzisiejsze przeszkody przypominają trochę śmietanę z opowieści o dwóch żabkach, które wpadły do miski pełnej śmietany[2]. Obie chciały z niej wydostać. Jedna się poddała i utonęła. Druga tak zaparcie zaczęła machać nóżkami, że zamieniał śmietanę w kostkę masła i wyskoczyła z miski.

Nie poddawajcie się moi drodzy – NIGDY

“Nie każdy może być wielkim artystą, ale wielki artysta może objawić się w każdym”[3]

[1] Remy – Ratatuj

Autor: Rafał Aleksandrowicz

Materiał nadesłany przez Czytelnika portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli

Rafał Aleksandrowicz – psycholog, terapeuta behawioralny, nauczyciel, wykładowca akademicki. Kilkunastoletni pracownik Specjalistycznych Poradni  Psychologiczno-Pedagogicznych i Zespołów Szkół. Na co dzień psycholog w placówkach edukacyjnych związanych ze wpieraniem dzieci z zaburzeniami zachowania. Specjalista socjoterapii i resocjalizacji.

Prywatnie ojciec wspaniałych chłopaków i mąż niepowtarzalnej żony, zapalony turysta i nieustraszony motocyklista.