Wstęp
1. Założenia programu
2. Treści programowe
3. Wdrażanie programu
4. Ewaluacja
Bibliografia
Załączniki
Program ten napisałam z myślą o uczniach, którzy mają problemy z wymową wyrazów zawierających głoski dentalizowane, należące do trzech opozycyjnych szeregów: sz,ż,cz,dż (głoski szumiące), s,z,c,dz (głoski syczące), ś,ź,ć,dź (głoski ciszące) oraz r-l-j. Problem polega na tym, że w ich systemie fonetycznym istnieją już wszystkie głoski języka polskiego, a mimo to nie potrafią oni prawidłowo wymówić wyrazów, w których głoski te znajdują się blisko siebie w wyrazie np. szosa, zeszyt, czarownica, parasol oraz na pograniczu wyrazów np. kosz stoi. Przyczyną tego deficytu jest właśnie zaburzenie kinestezji artykulacyjnej w obrębie głosek dentalizowanych. Terapię logopedyczną tego typu prowadzę głównie z uczniami klas pierwszych i drugich szkoły podstawowej. Z mojego doświadczenia logopedycznego wiem, że jej pozytywne efekty mają szybkie odzwierciedlenie nie tylko w mowie, ale również w piśmie dzieci.
Kinestezja artykulacyjna to czucie ułożenia narządów mowy właściwego poszczególnym głoskom (I. Styczek, 1982). Wykształca się później niż słuch fonematyczny, bowiem wzorce kinestetyczno-ruchowe wytwarzają się pod jego kontrolą. Zaburzenia słuchu fonematycznego, czyli trudności w identyfikowaniu i różnicowaniu głosek między sobą, uniemożliwiają naukę prawidłowych artykulacji. Fakt ten pociąga za sobą dalsze konsekwencje – niemożność kodowania do odpowiednich okolic mózgu ruchów i ułożeń narządów mowy właściwych poszczególnym głoskom.
Zatem nie dochodzi do wytwarzania i stabilizowania się prawidłowych wzorców kinestetyczno-ruchowych głosek, co prowadzi do licznych substytucji. Bywa jednak i tak, iż słuch fonematyczny jest prawidłowy, a mimo to występują trudności w wymowie. Dziecko wówczas zna poprawne brzmienie danej głoski, słyszy i identyfikuje je w mowie otoczenia, lecz brak mu informacji o ruchach własnych artykulatorów, dlatego nie potrafi ich ułożyć w sposób odpowiedni dla danej sekwencji głosek.
Zatem zaburzenia kinestezji artykulacyjnej mogą występować przy prawidłowo wykształconym słuchu fonematycznym lub łącznie z deficytami w jego zakresie (J. Pasterak, 2008). Aby stwierdzić u dziecka jedynie zaburzenie kinestezji artykulacyjnej, należy uprzednio wykluczyć zaburzenia słuchu fonematycznego i sprawności narządów mowy. Badanie polega na powtórzeniu przez ucznia głosek opozycyjnych (na przykład opozycja miejsca artykulacji), ciągów sylab oraz wyrazów zawierających te głoski, np.: sza-sa-sia, ża-za-zia, cza-ca-cia ,dża-dza-dzia, ra-la -ja , suszarka, zeszyt, żaglowiec, dzbanuszek, cisza, czasem, parasol, kalafior, kolorowa.
Jeżeli uczeń nie potrafi powtórzyć powyższych logotomów, wyrazów ma zaburzoną kinestezję artykulacyjną.
Uczeń:
Autor: Ewa Pękała – logopeda
Materiał nadesłany przez Czytelniczkę portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli
Imię i nazwisko prowadzącego zajęcia: Uczestnicy: dzieci w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym Data zajęć: Miejsce…
Tematyka zajęć: Rozwijanie wrażliwości i kreatywności artystycznej zgodnie z potrzebami i możliwościami uczestników zajęć. Placówka:…
Depresja to stan patologicznego zaburzenia nastroju, trwający dłuższy czas, któremu najczęściej towarzyszy dezorganizacja aktywności człowieka,…
Imię i nazwisko prowadzącego zajęcia: Uczestnicy: Uczeń z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (8-12 lat) Data…
Już w życiu płodowym zaobserwować można przejawy związku dłoni z obszarem ustno-twarzowym. Około ósmego tygodnia…
Konspekt zajęć dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, autyzm - klasa IV Temat:…