Książka „Dlaczego podskakuję” Naoki Higashida – recenzja Czytelniczki

Ze wstępu książki dowiadujemy się, że nasz bohater urodził się w 1992 roku, a w 1998 zdiagnozowano u niego „tendencje autystyczne”. Uczęszczał do szkół specjalnych, które ukończył w 2011 roku. Jego proza była nagradzana na różnych konkursach. Wygłasza pogadanki na temat autyzmu i prowadzi bloga, a także publikuje teksty z zakresu literatury faktu. Obecnie mieszka w Kimitsu w Japonii.

Książka napisana jest w formie wywiadu i zawiera łącznie 93 pytania dotyczące istoty autyzmu.

Przykładowe pytania to:

• Dlaczego powtarzasz pytania, które Ci zadaję?
• Dlaczego nie patrzysz w oczy, kiedy mówisz?
• Czy to prawda, że nie znosicie, kiedy was ktoś dotyka?

Odpowiedzi nie są długie, ale bardzo konkretne i w sposób ciekawy wyjaśniają istotę autyzmu.

Przedostatnim elementem omawianej lektury jest opowiadanie „Jestem tutaj” napisane przez autora, aby pomóc nam zrozumieć, jak bardzo boli, kiedy nie może okazać tego, co czuje, ludziom, których kocha. Opowiadanie przedstawia historię małego chłopca o imieniu Shun, który zginął w wypadku samochodowym. Gdy poznajemy bohatera, nie wie on, że już nie żyje – wraca do swojego domu i jest „niewidzialny”. Próbuje porozmawiać z mamą, dotknąć jej. Spotkany starszy Pan mówi mu, co się wydarzyło i zabiera go do nieba. Chłopiec nie może odnaleźć się w nowej rzeczywistości, odwiedza swoją rodzinę. Bóg powiedział mu, że może robić w niebie, co chce, a on dalej czuł się zagubiony, stracił ostatnią nadzieję – zrozumiał, że jest martwy. Po roku odwiedził mamę i tatę – mama dalej płakała po jego śmierci i bardzo tęskniła, rozchorowała się, chciała być już ze swoim synkiem. Shun poprosił Boga o radę – co w tej sytuacji może zrobić. Bóg odpowiedział, że może jeszcze raz urodzić się swojej mamie, ale już nie będzie tym samym chłopcem – nie będzie pamiętał swoich przeżyć. Chłopiec zastanowił się i zgodził. Po roku mama urodziła córeczkę, która zawsze pamiętała o swoim bracie.

Opowiadanie to nacechowane jest emocjami, wzrusza czytelnika. Ukazuje istotę życia oraz jego kruchość, a także umiejętność dostrzegania szczegółów.

Naoki na końcu swojej książki zadaje pytanie: „Kim będę, jeśli nie uda się wyleczyć mnie z autyzmu?”. Odpowiada, że kiedy był mały, bardzo się tym martwił, że nie będzie mógł żyć jak człowiek. Tylu rzeczy nie mógł robić i ciągle czuł się źle. Teraz ma nadzieję, że inni ludzie zrozumieją jego świat, że zachowuje się tak nie dlatego, że jest samolubny, tylko dlatego, że „coś” mu tak każe.

Polecam przeczytać tę książkę i spojrzeć na świat autysty jego oczami, aby przekonać się jak on spostrzega świat, relacje z innymi czy upływ czasu. Myślę, że po przeczytaniu tej lektury, inaczej spojrzymy na dzieci/osoby z autyzmem, przede wszystkim z większą wyrozumiałością i troską.

Autor: Katarzyna Chmielewska – Czytelniczka Portalu