Utwór do wykorzystania w relaksacji lub jako element zajęć w przedszkolu. Może być również wykorzystany jako wyciszanka na zajęciach rewalidacyjno-wychowawczych lub też rewalidacyjno-opiekuńczych. Stworzony także do wysłuchania dla osób i dzieci z niepełnosprawnością intelektualną.

Wierszyk – Czytanka „Jesień”

Nadeszła jesień.
Barwami swymi nas przywitała.
Zielono. Żółto. Czerwono. Brązowo. Tak się ubrała.
Słońce wiruje między drzewami. Daje nam błyski. Znaki.
Na niebie lecą kluczem ptaki.
Niebo jeszcze niebieskie, choć lato już przeminęło.
Zimowy wiatr smaga po twarzy swym chłodem.
Dobrze że czapka na głowie i kalosze niebieskie nowe.
Tup. Tup. Tup. Słychać czyjś krok. To mama, więc robię do niej: hop! .
Mama mnie bierze na ręce. Przytula mocno.
Nos dotyka nosa, czoło tuli czoło, brzuszek przy brzuszku.
„Mój ty maluszku!” – mówi do mnie.
A ja się uśmiecham. Bo tak mi wygodnie.
Zsuwa mnie z rąk. Bierze mą dłoń i idziemy stąd.
Szeleszczą nam pod stopami liście kolorowe.
Niektóre dawno już spadły i zbrązowiały. Inne są kolorowe. Nowe.
Czeka nas spacer wśród pożółkłych już traw. Dobrze nam razem tak.
Idziemy razem. Tup tup. Człap człap.
Wciąż przed siebie. W świat.

Autorka wiersza: Edyta Zając – pedagog specjalny, oligofrenopedagog

Czytelniczka Portalu