Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika Specjalna
Opublikowano: 27 lutego 2019 roku.
Cele zajęć:
w sferze poznawczej:
- zdobywanie umiejętności koncentracji uwagi
- rozumienie komunikatów i zainteresowanie komunikacją
- uświadomienie sobie własnego ciała i przestrzeni
- rozwijanie postawy twórczej
w sferze emocjonalnej i osobowościowej:
- umiejętność radzenia sobie z sytuacjami trudnymi
- umiejętność prawidłowego wyrażania swoich emocji
- budowanie poczucia bezpieczeństwa i zaufania do siebie i innych osób ze swojego otoczenia
- nabywanie umiejętności wglądu we własne ciało oraz rozwijanie empatii
- budowanie poczucia własnej wartości
- rozwijanie zdolności do relaksowania się
w sferze społecznej:
- uczenie się nawiązywania właściwych relacji z rówieśnikami
- przyswajanie norm społecznych
- umiejętność podporządkowywania się regułom i zasadom w czasie zajęć, a następnie w życiu codziennym
w sferze ruchowej:
- umiejętność kontrolowania swoich ruchów
- rozwijanie sprawności motorycznej
- wdrażanie do samodzielnego wykonywania zadań ruchowych
- umiejętność wykorzystania swojej siły w sposób bezpieczny ( „jestem silny, ale delikatny”)
Forma:
zajęcia grupowe
Czas:
60 minut
PRZEBIEG ZAJĘĆ | ZESTAW ĆWICZEŃ |
Powitanie grupy | Siedząc w kręgu witamy się „iskierką” (ściskamy dłoń osobie obok i następna osoba ściska dłoń osobie obok itd.)
Powitanie piosenką: Uczestnicy stoją w kole trzymając się z za ręce: ,,Wszyscy są, witam was, zaczynamy już czas, Jestem ja, jesteś ty, raz – dwa – trzy x 3 Powitanie wybranych części ciała (każdy z każdym) – siedząc w kręgu np. dłońmi, łokciami, plecami, stopami. |
Schemat ciała | Moje…
Wszyscy znajdujemy się w pozycji siedzącej. Nazywanie przez dorosłych różnych części ciała i jednoczesne wykonywanie konkretnego ruchu:
Moje – Twoje…
„Lustro” – partnerzy na przemian robią do siebie miny i naśladują się nawzajem, wykonując polecenia, np. „Zrób groźną minę”, „Zrób śmieszną minę”, „Zrób wielkie oczy”, „Dotknij językiem nosa”. |
Ćwiczenie relaksacyjne | Tu płynie rzeczka (dziecko leży na brzuchu, rysujemy palcami wzdłuż kręgosłupa – od dołu pleców do szyi – linię falistą).
Tędy przeszła pani na szpileczkach (spacerujemy po plecach dziecka palcami wskazującymi obu rąk). Tu stąpały słonie i biegły konie (powoli kroczymy wewnętrzną stroną dłoni- szybko stukamy z wyczuciem pięściami). Wtem przemknęła szczypaweczka (delikatnie poszczypujemy kark i szyję). Zaświeciły dwa słoneczka (obiema dłońmi masujemy plecy ruchami okrężnymi). Spadł drobniutki deszczyk (leciutko stukamy opuszkami palców w plecy na dole). Czy cię przeszedł dreszczyk? (niespodziewanie, delikatnie szczypiemy w kark). |
Świadomość przestrzeni | Przeciąganie się – leżąc na podłodze w rozsypce staramy sięgnąć rękoma i nogami „do sufitu” jak najwyżej, wkręcamy lub wykręcamy żarówkę;
leżąc na podłodze przeciągamy się próbując zając jak najwięcej miejsca, następnie kulimy się aby zająć jak najmniej miejsca. Turlanie się – swobodnie turlamy się w kierunku podanym przez prowadzącego. Pełzanie – za pomocą rąk przemieszczamy się po podłodze na plecach lub brzuchu. Raczkowanie – w klęku podpartym poruszamy się po sali (dłonie-kolana). Przechadzka – w pozycji stojącej poruszamy się po sali omijając osoby, następnie możemy zamknąć oczy i dalej spacerować po sali. |
Ćwiczenia oparte na relacji „Z” | Fotelik – dorosły siedzi w rozkroku na podłodze, obejmując rękoma siedzące odwrócone plecami przed nim dziecko – oboje kołyszą się do przodu, do tyłu, następnie kołyszą się na boki.
Rolowanie na podłodze – dorosły klęczy na podłodze przy leżącym na plecach dziecku, stara się lekko i powoli obrócić dziecko na brzuch. Podczas wykonywania tej czynności na chwilę zatrzymuje dziecko na boku, przez moment kołysze je w tej pozycji i przetacza dalej. Rolowanie na nogach dorosłego – dorosły siedzi na podłodze z wyprostowanymi nogami, dziecko leży na udach dorosłego, przetaczamy kilkakrotnie dziecko w kierunku stóp i z powrotem. Huśtawka – dziecko leży na podłodze i dwie osoby dorosłe unoszą nad podłogą dziecko, jedna za ręce, druga za nogi i kołyszą delikatnie. Walec – co najmniej dwie – trzy osoby dorosłe leżą obok siebie na podłodze na brzuchu, z głowami zwróconymi w jednym kierunki; dziecko kładzie się brzuchem na plecy dorosłych – w poprzek; dorośli przetaczają się przez jedno ramię przesuwając dziecko po swoich plecach w jedną lub drugą stronę. |
Zabawy z kocem/chustą | Jasno-ciemno – dorośli trzymają koc nad głowami dzieci, które leżą lub siedzą na podłodze, dorośli podnoszą lub opuszczają koc odkrywając lub zakrywając dzieci.
Podróże na kocu – dziecko siedzi lub leży na kocu, który ciągną dorośli. Mumia – dziecko leży ukosem na kocu (głowa w rogu koca), dorośli zawijają dziecko tak by było widać tylko głowę i ciągną za wolny koniec koca po podłodze. W worku – dziecko siedzi w środku koca a dorośli trzymają za rogi koc unosząc go do góry, delikatnie kołyszemy dziecko. Bujanie w kocu – dziecko leży na środku koca a dorośli unoszą je delikatnie kołysząc na boki w powietrzu. Karuzela – dorośli trzymają koc za rogi (w środku siedzi 1, 2 dzieci) i chodzą w prawą lub lewą stronę. Róża – wszyscy stoją trzymając chustę za uchwyty a jedno z dzieci siedzi na środku chusty; uczestnicy zajęć, idąc wolno w jednym kierunku (nie naprężając chusty), owijają nią – aż do ramion siedzące dziecko – pąk róży – następnie energicznie, lecz z wyczuciem ciągną za chustę w jedną stronę (w górę i do siebie), chusta – kwiat rozwija się, odsłaniając dziecko ukryte w „pąku”. |
Ćwiczenie relaksacyjne | Odpoczynek w pozycji leżącej przy spokojnej muzyce z cyklu „Muzyka relaksacyjna”. Wykonywanie głębokich wdechów nosem oraz wydechów ustami. |
Pożegnanie | Siedząc w kole puszczamy „Iskierkę”. |
Opracowanie: Jadwiga Wilfart i Emilia Ryszkiewicz
Materiał nadesłany przez Czytelniczki Portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli